In- en verhuistraining

Vandaag maar eens mijn hometrainer opgepoetst. Hij stond al een tijdje in de garage en zou op de weggeefhoek beland zijn ware het niet dat mijn vrouw gisteren een opmerking maakte over mijn bewegelijkheid, of beter gezegd het gebrek daaraan.

En dus snel ik de komende tijd met een fictieve 25 kim/uur naar onbekende oorden. Het bevalt me goed, want de TV brengt niets dan onrust en alle herhalingen zijn al meerdere keren bekeken. Kortom: tijd voor een gezonde levensstijl, je lichaam en geest laten bewegen en leegmaken. Net zoals onze spulletjes; bewegen en weg ermee….

Omdat onze kinderen allemaal de deur uit zijn en ze tegen onze hoop in weinig spullen hebben meegenomen, hebben we die beweging zelf maar eens in gang gezet. Wat kan een mens toch wat verzamelen zo door de jaren heen en wat lijkt het juist vandaag de dag allemaal overbodig.

Opmerkelijk is het dat we niet de enigen blijken te zijn; iedereen is aan het opruimen geslagen met als gevolg files bij de gemeentestort. Jammer van de circulaire economie die kringloopwinkels draaiende hield, daar staat het even stil nu. Ik betwijfel trouwens of onze opruimerigheid alleen ingegeven wordt door het feit dat we nu meer bij huis zitten, meer tijd hebben en volgens sommigen zelfs tijd over hebben. Voor de vakantie heb ik namelijk ook altijd die neiging. Het gevoel je huis netjes achter te willen laten heeft wellicht meer te maken dat je de optie openhoud dat je niet meer terugkomt. Zou dat nu ook meespelen omdat het virus dichterbij komt en we vluchtneigingen krijgen en dus weg willen naar verre oorden? Op mijn ‘fiets’ ga ik het niet redden denk ik, want ik zal ingehaald worden door de werkelijkheid. Daarom hou ik de gang er maar in; thuis dus.

Van beeld, tekst en een broodmachine

Op mijn fotografie site beschrijf ik waar mijn passie ligt en verwoord die in termen van ‘Licht en Letters’. Het zal niemand verbazen dat in tijden van een pandemie en de daarmee samenhangende isolatie, waarin ik mij met een deel van mijn gezin bevind, er weinig te fotograferen valt. Mijn rolstoeldochter heeft whatsappies de wereld ingestuurd als teken van leven, maar daar blijft het dan ook bij. Mijn fotowerk ligt op zijn gat, juist omdat ik fotograaf van de ontmoeting wil zijn.

Het ‘Licht’ is even uit dus en wat resteert zijn de ‘Letters’. En daar heb ik er gelukkig nog genoeg van. Juist in een periode van rust en afzondering komen de gedachten van deze toe- en beschouwer vanzelf en ontstaat de behoefte deze woorden te geven. Ik heb daarom mijn oude website met blogs nieuw leven in geblazen en laat me verrassen wat er allemaal komen gaat – het is er de tijd ook naar zullen we maar zeggen.

‘Of ik een hamsteraar ben’ vroeg ik mezelf af vandaag. De lang gekoesterde broodmachine is gearriveerd en een van mijn niet opgesloten dochters heeft zowaar een pak broodmix kunnen bemachtigen en bij ons voor de deur gezet samen met een tros bananen en wat sinaasappelen, noodzakelijke bestrijdingsmiddelen voor mijn nu al drie weken aanhoudende griep. Ik zat dus al binnen, dus zit ik dankzij corona-gevaar eigenlijk in de verlenging, die waarschijnlijk langer gaat duren dan de wedstrijd zelf. Hopelijk komen er geen strafschoppen, want er valt niets te winnen.

Met enige aarzeling heb ik de voordeur geopend en trok ik ongezien mijn reddingspakket binnen onze vesting, want dat is het. Het tuinhek zit op slot, de brievenbus is weer buiten opgehangen en er staat een blauwe container met een briefje dat daar de pakketjes in mogen, want de goederenstroom moet gaande blijven; een trapdingentje voor mijn rolstoeldochter nu de fysio is weggevallen en een leesboek dat ik later aan de kleinkinderen wil geven.

In onze vesting zijn de voorschriften aangescherpt want onze rolstoeldochter hebben we niet voor niets weer thuisgehaald. Het was een vreemd gevoel haar weer ‘naar huis’ te halen en ik moest denken aan een verhaal dat ik eerder schreef toen ze de deur uit ging op weg naar ‘zelfstandig’ wonen in een begeleide setting. ‘Daar gaat ze’ was de titel van de blog en nu dacht ik ‘Daar komt ze’. Want lang gaat het waarschijnlijk duren en onze levens zullen weer meer verstrikt dan wat destijds – met tranen in de ogen – de bedoeling was. Toch is het fijn weer zo voor elkaar te kunnen zorgen al is de setting de verkeerde. Zij doet de was weer en helpt met van alles mee als ware het haar geplande dagbesteding.

Het hamsteren zij me vergeven hoop ik; het kleine beetje geeft me als mantelzorger het gevoel dat ik het niet alleen voor mezelf doe. We zullen de broodmachine morgen uitproberen en als het smakelijk brood oplevert zal ik de rest van de familie vragen me wekelijks wat extra mixjes aan te leveren.

 

Eén wereld

En zo wordt je samen stilgezet. Corona lijkt alles te beheersen. De (mogelijke) gevolgen voor ons gezin zijn groot. Onze rolstoeldochter zit opgesloten in haar eigen huisje omdat de dagbesteding dicht is en zij en haar buurmannen en -vrouwen geen bezoek meer mogen ontvangen. Ze is niet de enige die behoort tot de vergeten groep als het gaat om aandacht en maatregelen. Omdat ze tot de kwetsbaren behoort vragen wij ons af of we haar naar ons huis moeten halen; uit voorzorg mijden we daarom zelf maar zoveel mogelijke contacten inclusief die met de kleinkinderen. Andere kinderen van ons hebben kwetsbare beroepen en vragen zich af hoe het verder gaat met werk, gezin of huis.

Ondanks de retorisch mooie toespraak van Rutte blijf ik toch met tegenstrijdige gevoelens zitten. Het is er de tijd niet voor om te gaan jij-bakken, maar ik wordt toch een beetje iebel van de woorden als ‘we hebben ze hard nodig’ en ‘we zijn trots op ze’ als het om werkers binnen gezondheidszorg, het onderwijs en de politie gaat. Juist naar deze, veelal door passie gedreven, werkers is er de afgelopen jaren te weinig geluisterd als het over hun problemen ging omdat het door hem geleide kabinet juist niet luisterde naar deskundigen en met veel valse ‘logos’ en te weinig ‘pathos’ haar eigen ‘ethos’ aan het verspelen was. Ze zijn stelselmatig ondergewaardeerd en nu blijken we ze allemaal hard nodig te hebben om …. ja, wat om?

Natuurlijk heeft een samenleving een gezonde economie nodig, maar is geld de enige noemer die telt? Als de wegvallende export zo enorm is (85% van de bloemen) vraag je je af waarom we al deze werkers niet ‘inzetten’ voor onze eigen (voedsel)productie en in de publieke sector. Boeren zouden hierin een onderscheidende rol kunnen spelen; van varkens naar bloemkolen, van kippen en kazen naar meer gewassen voor eigen consumptie. Ik roep maar eens wat.

Zelf ben ik een beetje bang dat we met een forse greep uit onze diepe zakken het huidige systeem zo snel als mogelijk weer op het oude niveau willen brengen zonder na te denken over de systeemfouten in bijvoorbeeld de wereldhandel en -economie. Misschien is het ook handig bij een redesign ook de milieu-, verkeersproblemen en het uit de hand gelopen massatoerisme mee te nemen; allemaal kenmerken van een wereld die sneller moet dan ze kan. Ik weet dat sommigen het een ‘rotmaatregel’ vinden, maar onze wereld moet echt van 130 naar 100 en minder willen we niet verstoppen en verstikken ! En af en toe eens samen een dag helemaal – uit eigener beweging – stil gaan staan. Ik ken trouwens Iemand die dat ook zo bedoeld heeft.

Twee werelden

Blij was ik; ik mocht foto’s maken van een optreden van een Grand Lady van de muziek, Lenny Kuhr. Herinneringen aan een mooie, zwoele, stem met verhalende liedjes. Vluchtig maakte ik kennis met haar man Rob die me nog wat aanwijzingen gaf. En zo ging ik van start; als een straatfotograaf sloop ik door het kerkje op zoek naar mooie beelden en composities. Kon ik niet alleen de artiesten en het publiek vangen, maar ook de sfeer?  In de pauze vertelde Elly – ik noem haar de moeder Theresa van venen en de oorden – me het verhaal van Rob Frank; het maakte diepe indruk op me, Ik werd herinnerd aan mijn ontmoetingen met Jaap Hemelrijk; ook overlevende uit een Joods geslacht. Ik ontmoette Jaap in zijn boerderijtje in de buurt van Zwartsluis, fotografeerde hem en sprak met hem over die afschuwelijke oorlog en over de eenzaamheid die hij voelde sinds het overlijden van zijn vrouw. maar ook steeds meer als overlevende.

Eenzaamheid – alleen nog over met je zus – het beeld liet me niet meer los en bij mijn kruipdoor-sluipdoor tocht naar mooie beelden werd ik even stilgezet omdat ik zag wat ik in mijn hoofd had.Twee werelden. Rechts achter in de kerk een man, voorovergebogen en uitbeeldend de eenzaamheid uit mijn hoofd. Links het concert – daar waar het gebeurd – gadegeslagen door een vrouw die ook afstand houdt; zou het zijn enige zus zijn?

Hergeboorte van een website

De afgelopen periode ben ik druk geweest met fotografie. Na mijn afstuderen aan de fotovakschool heb ik me zelf ‘losgelaten’ en heb gezocht en gevonden wat ik als fotograaf zou willen doen: mensen ontmoeten en verhalen vertellen; verhalen van de ontmoetingen. Het resultaat van deze ontmoetingen leg ik vast als ‘schrijver met Licht en Letters‘ in zowel foto’s als teksten – soms gecombineerd tot een artikel of boek.

Op mijn website http://www.defotosjaak.nl vind je een fotografisch verslag van mijn ontmoetingen. Concerten waarvan ik ook een verhaal wil maken, reportages en kleine series rond een thema.

Deze website is bedoeld om mijn ontmoetingen in Letters te beschrijven. Ik pak daarmee de oude draad weer op. Het is de wederopstanding van mijn website KaJaSBooks. De blogs die ik hier ga schrijven zullen zo mogelijk ook weer hun weg vinden in een tastbaar boek – een opvolging van mijn uitgave in 2012.