Vandaag weer een dagje ziekenhuis. Onze jongste dochter wordt een haar onderkaak geholpen. Een sterke overbeet maakt een forse voorwaartse correctie van de onderkaak noodzakelijk. Toen we van huis gingen zat ons hoofd nog vol met andere dingen; de definitieve verhuizing van onze oma-tante naar het verpleegtehuis, woonzorg opstartproblemen voor onze rolstoeldochter plus het lopende gen-onderzoek en een onvermijdelijke baanwisseling van haar moeder. De afgelopen dagen zaten we samen deze en andere dingen op te sommen – je wilt tenslotte een beetje overzicht houden; het gevoel te willen controleren hebben we al opgegeven. Vaak vragen we ons af waarom het allemaal zo en waarom zoveel is. Of we echt een antwoord op die vraag willen?

Vol van gedachten sta je dan bij de opnamebalie, spreek je alles door met de verpleging en laat je je dochter achter in een kamertje in afwachting van een oproep voor de operatie.

In het restaurant doen we ons tegoed aan een vette hap. Zittend op een luie bank hebben we uitzicht op ‘het Onze Vader’ in glasuitvoering. Ik wil u aanraden het kunstwerk een keer te gaan bekijken in RK-ziekenhuis de Weezenlanden in Zwolle. Fijn dat je – als je het nodig hebt – zulke woorden voorgehouden worden.

Toch was ik na herhaaldelijk doorlezen van de tekst teleurgesteld. Als u in de gelegenheid bent lees het dan zelf eens, wellicht dat u hetzelfde ervaart. De tekst op het kunstwerk eindigt met en verlos ons van het kwade, punt .. meer niet. Zouden ze hier gestopt zijn omdat ze met het kwade ‘ziekte’ bedoelen? Zou de kunstenaar het niet verder begrepen hebben dan dit? Een gebed tegen ziekte? Mijn teleurstelling zat ik het ontbreken van de resterende woorden want van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid*’. Daar waar het gebed kantelt van zorg naar hoop is het hier gestopt. Abrupt afgebroken en stilstaand bij onze aardse behoeften. Hoe kun je de hoop, de blik op Gods krachtbron juist in een ziekenhuis weglaten; een huis waar veel mensen niet ‘beter’ uitkomen; tenminste drie van onze ouders niet?

Mijn gepeins werd onderbroken toen Fharona voorbij reed. Ze is een vriendin van onze rolstoeldochter en het laatste wat we over haar hoorden was dat ze in een langdurige lichaamsshock geraakt was vanwege nierproblemen. En hier ‘rolt’ ze dan zomaar weer voorbij, lachend als altijd. Als u haar ‘verhaal’ kent zult u net als ik stil worden, stil en als ouder bescheiden in je eigen-kind-zorgen, ook als je eigen dochter op het punt staat geopereerd te worden. Van zo’n meisje krijg ik nou kracht omdat ze een voorbeeld is hoe met de gebrokenheid van het leven om te gaan. Achter haar de glazen wand met het gebed; samen vormen ze een schitterend tweeluik – teken van Gods werkelijke en werkende liefde!

Nu zitten we te wachten op onze jongste dochter. Er is net gebeld dat ze op de uitslaapkamer ligt. Een operatie van drie-en-half uur dus, veel langer dan gepland. Hoe zou het met haar zijn? Straks zullen we het zien; ik zal kijken met de tweeluik voor ogen.

Matteüs 6: 9
Bidt gij dan aldus: Onze Vader die in de hemelen zijt, uw naam worde geheiligd; uw Koninkrijk kome; uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde. Geef ons heden ons dagelijks brood; en vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren; en leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze. [Want Uwer is het Koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in der eeuwigheid. Amen*.]   

*uit nadere bestudering van de Bijbeltekst blijkt dat deze woorden in sommige handschriften – waaronder de Willibrordvertaling – ontbreken; niet zo vreemd dus in een RK-ziekenhuis.