Wat een bijzonder festival! Als trouwe volgeling van Elly (&Rikkert) en inmiddels ook van Jolien Damsma mocht ik een avondje ronddolen op het Scoutinglandgoed in Zeewolde, natuurlijk in ruil voor wat fotootjes, graag gedaan! Ondanks mijn smeekbede om, vanwege mijn rijk gevulde fototas, wat dichterbij te mogen parkeren word ik resoluut naar het achterste parkeerveld verwezen. Mijn, als sjouwer aangemelde, zoon draagt de kiloknallers, zodat ik uiteindelijk fris en fruitig het festivalterrein bereik.
Ik wist dat het festival zich aanprees als festival voor zoekers, maar dat ze het zo letterlijk bedoelden wist ik niet. Pas na meerdere vragen- en zoekrondes ontwaart zich voor mij een lange rij wachtenden. Na een inhaalactie, blijken ze zich voor de kassa opgelijnd te hebben. Mijn zoon heeft zich hierop goed voorbereid. Voordat ik het weet heb ik twee camera’s met maxi lenzen om mijn nek en kunnen we inclusief polsbandjes het festival terrein op.
Als ‘kijker’ tast ik het terrein en met name haar bezoekers af. Waar ben ik beland, wie zijn mijn reisgenoten? Want als je zoekt ben je reiziger, reiziger langs- en in gedachten. Het programma is er op afgestemd, het terrein ook. Aan het einde van slingerende bospaden liggen kleine door bomen omzoomde bosperceeltjes met knusse theaters en podia. Verdwaalde stoelen markeren het domein van de bezoeker. Zit je goed – staan is beter.
Ik struin langs verschillende podia en wordt teruggeworpen in de tijd, de tijd waaraan je geen herinneringen hebt omdat je hem hebt meegemaakt en waarvan ‘de rook om je hoofd is verdwenen’. En een tijd waarin de bassen mijn geplooide broekspijpen tot dansen bewogen. Na de zalvende woorden van Elly en de engelenstem van Jolien zijn er dezelfde bassen weer. Haastig wurm ik twee bespeekselde stukjes servet in mijn oren.
‘Hard hè’, ‘ja hard’. De band Seven Spirits of Burning – ‘An anti-religious christian band, creating intense metalcore to convey a bold message of grace’ – zet sprekend zilver om in zwijgend goud. Hoe hard wil je het hebben. Ik sluip rond, achter en op het podium en zoek naar mooie doorkijkjes die de explosie van beeld en geluid een beetje kunnen inkaderen. Tussendoor zoek ik naar duiding en betekenis en meanderen mijn gedachten door een delta van emoties en events die het leven zo kenmerkt. De muziek brengt langzaam het veld in beweging als een aanzwellende storm die een korenveld geselt. Lange haren zoeken het luchtruim, armen en benen volgen het zwepende ritme. Wijds opengesperde monden spreken een taal die verder gaat dan de tong.
‘Hard hè’, ‘ja hard’. Ik hoop dat mijn zoon zich aanstaande zondag inhoudt met zijn baslijnen. De gemiddelde kerkganger zal er niet op voorbereid zijn.
‘Kom, ik heb honger’. Het voelt alsof ik de marathon heb gelopen, de jaren gaan tellen. De vijf munten gaan op aan cola en friet, weldaad voor het lichaam. ‘Die kant maar op’, we zetten onze dwaaltocht voort. Op een groot open terrein staat onder de sterrenhemel een draaimolen te wachten op de dag van morgen. Toen ik klein was zag hij er ook al zo uit en draaide ik mijn rondjes dankzij de muntjes van mijn vrijgezelle tantes.
‘Daar maar achter aan’. We worden ingehaald door een festivaller met wijde vilten hoed en dito jas, donkergroen, zij zal de weg wel weten. Op het felverlichte kruispuntje wijzen gele hesjes ons de weg en onderdrukken we de neiging juist van de gebaande weg af te wijken. Aan het einde van het pad volgt de beloning, een groot podium tekent zich veelbelovend af tegen de donkere bosrand, de opkomende maan kijkt mee. Mijn zoon waakt aan de rand van de neergevlijde menigte over mijn fotospullen. Af en toe monster ik aan om spullen te wisselen. De fish-eye doet het ook altijd goed. Maar er zijn te veel vissers dit keer. Een crew member vraagt naar mijn vergunning. Als volger van Elly mag ik door en ik beloof een paar mooie beelden aan te leveren, dat helpt ook.
Hoofdact is Wild Goose – the sound of Iona. Keltische klanken voeden mijn verlangen Schotland te bezoeken. Frank van Essen volg ik al jaren. Dicht bij het podium vind ik rust op een geluidsbox, mijn camera zwijgt, de meester spreekt. ‘Deze is in 11/8ste, probeer het maar eens’. Jaloers ben ik op mensen met een doortastende passie, helemaal als het om muziek gaat. ‘Ik heb de gave van het luisteren’ zeg ik altijd; het is de echo van het verlangen om zelf te musiceren. Zal ik mijn Philicorda orgeltje maar eens afstoffen?
Geraakt en voldaan verlaten we deze omboste muziektempel op weg naar een afsluitende Graceland in the Round, met o.a. Jolien en Rokus Maasland. De kleine tent ademt de sfeer van intimiteit. Gedempte stemmen en klanken verwelkomen ons. Het blijkt de moeite waard gewacht te hebben tot dit late tijdstip. De sfeer is er een van afsluiting, een avondgebed gedragen door vier muzikanten met ieder een eigen verhaal. Ik sluip ingetogen rond op zoek naar mooie doorkijkjes en sfeerbeelden. Na een eerste ronde is het tijd om te gaan en we laten het uitdovende festival achter ons. Via een sluipweg besparen we ons de lange tocht van de heenweg. Na een laatste banaan gaan we de duisternis in. Het licht in ons hart zal nog een tijdje nagloeien en als het bijna uitgedoofd is zal ik mijn foto’s het weer laten aansteken.
