Het is eigenlijk best vreemd dat je in een periode waarin veel gebeurd niets te schrijven hebt, tenminste zo lijkt het. Soms moet je voldoende afstand van iets hebben om het te kunnen verwoorden en soms ben je gewoon te moe. Mijn vrouw en ik vragen ons soms af of het nog gekker kan en de grens van wat je aankunt niet al lang bereikt is. Na het overlijden van mijn dierbare tante is in de afgelopen maanden ook mijn schoonmoeder overleden. Wat hebben we met elkaar gevochten voor haar leven, met name om een falende afstemming tussen een zieken- en verpleegtehuis te overbruggen. Wat zal ik er van zeggen; zij ruste in vrede en soms moet je niet alles willen weten toch?

Dus liggen er twee Yarden mappen in onze huiskamer en nog een heleboel andere papieren die samenhangen met belasting en erfenissen. Ons huis puilt uit van spulletjes uit beider nalatenschappen. U kent het wel: te mooi om weg te gooien en te lelijk om zelf te bewaren. De kringloop is een trouwe bondgenoot geworden; zij sust het geweten dat je iets van een dierbare weggooit.

Ook het gezin blijft volop in beweging: de een lijkt nu pas te gaan puberen, een ander kan geen arbeidszekerheid vinden, de volgende sluit zich frequent op in zijn kamer om de toegang tot een vervolgopleiding veilig te stellen en de laatste struikelt dagelijks over door anderen opgeworpen beperkingen en onbegrip; soms is de omgeving meer beperkt dan jezelf moet je maar denken.

En of het allemaal nog niet voldoende is rommelt het op het ouderlijk werk ook nog. Mijn vrouw heeft inmiddels haar dierbare baan verlaten omdat zij en de organisatie het niet met elkaar konden vinden en op mijn eigen werk heeft de baas het hazenpad gekozen omdat hij zich niet langer wil laten koeioneren door een interimmer die het allemaal beter weet.

Hoera voor het leven, maar mag het ietsje minder?

Zondags zijn we ook in toenemende mate mobiel. Het leven van de week drukt ook op de zondag zodat we er vaak even uit moeten en derhalve een naburige gemeente bezoeken. Ook het thuisgevoel binnen de eigen gemeenschap krijgt af en toe een knauw. Zes plaatsen in de kerk reserveren lijkt te veel; één plus begeleider moet toch voldoende zijn – alsof je een concert bezoekt!

En toch, wat houdt een mens overeind? Door bovenstaand geklaag – mag toch? – heen blijven we de lichtpunten zien. Licht afkomstig van Hem die de duisternis heeft overwonnen. Inmiddels is het Goede Vrijdag geweest en Pasen, en na een aanstaande Hemelvaart wordt het gelukkig weer Pinksteren. Mooi toch iets te mogen zien van een werkende Geest – zullen we weer eens zo’n mooi concert bezoeken dat de werking van de Geest weerspiegelt ?

Mijn vrouw is inmiddels als vrijwilliger begonnen bij Kuria, een hospice. Het is haar ding; zorgen voor mensen in de eindfase van hun leven. In haar zie ik inmiddels een van de vrouwen die bij een stervende Jezus waren; Hem niet willen loslaten Die jou vasthoudt. Zo kan het leven je op een pad zetten dat jezelf niet hebt gezocht, maar anderen voor je hebben gevonden.

Soms komen je eigen gemaakte plannen en verwachtingen niet uit, maar in uiteindelijke dankbaarheid ontdek je nieuwe wegen en bestemmingen. Ook op de weg daar naar toe mag je soms welverdiend uitrusten, zeggen we dan maar tegen onszelf, vooral als het om dingen gaat die een Ander voor je uitkiest.