De stilte smoort mijn ongeloof, gedempt licht verdringt mijn verdriet. Zoekende woorden vinden geen rust. Daar, onder het rode kleed ligt zij die haar korte-leven-lang verlangde naar het leven, maar het niet kon vastpakken. Rondom de kist gestoken bloemen markeren de grens tussen leven en dood, ons leven, haar dood.

Ik ben op zoek naar zin en betekenis, zij was immers een van ons. In de klas zochten we samen naar woorden, vormden zinnen tot beeldrijke verhalen; ziele-spiegels voor onszelf en de ander. Haar spiegel was nooit vlak, haar beeld altijd onrustig. Vaak wilde ik haar ogen even lenen om te zien wat zij zag. De dunne zilverfilm markeerde de broze grens tussen haar zijn en willen-zijn. Hij bleek niet bestand tegen de zurige tijd die hem langzaam wegvrat totdat haar zijn een niet-zijn werd.

Was het meant-to be, het niet kunnen vastpakken wat Nienke zocht. Was zij als de Atlasvlinder zonder mond die al na 10 dagen sterft omdat ze niet kan eten, of ontbreekt de mond omdat ze toch maar kort zal leven?

Het doek lijkt gevallen voor haar die eindelijk rust gevonden heeft. Maar even gaat het weer open zodat mooie, liefdevolle woorden hun weg kunnen vinden in het theater van het leven, haar leven. Woorden die verhalen hoe ze gaandeweg de bühne verruilde voor de schaduw van coulissen en regietafels. Haar professie was haar leven, dé bühne bleek ook de bühne-van-haar-leven, het scenario voor dit afscheid is door haar zelf geschreven. Het is intens mooi te horen en te zien dat ze de regie uit (haar) handen, in goede handen heeft durven en kunnen geven.

Op de eerste rij stond ze en even waren we samen publiek. Te kort was haar leven. Als het laatste woord gesproken is verlaat ze de zaal, die ook even tempel was en zich nu adembenemend vult met Blackbird van Alter Bridge. Een indringende vertolking van wat we elkaar bij leven nog hadden willen zeggen.

Zutphen, 9 december 2023
Sjaak Leene