De afgelopen week kwam de vraag ‘hoe gaat het’ in vele varianten voorbij. Als beschouwend mens kun je dan heel wat op het podium van je leven voorbij zien trekken en dat gebeurde dan ook.
De week werd afgesloten met een omtrekje van de oude gracht in Utrecht. Wellicht denk u dat ik als fan van Matthijn Buwalda gepland de sfeer van zijn nieuwste CD wilde proeven, maar dan heeft u het mis. Ik plan in de regel steeds minder omdat ik ervaren heb dat de mooiste dingen zich juist onaangekondigd aandienen.
Onze twee jongste meiden hadden een reünie van de afgelopen vakantie van Dit Koningskind en die was bedacht in Utrecht. Omdat zelfstandig reizen dit keer uitgesloten was besloten we ze te brengen en te halen. Zo scheepten we ons als ouders op met de puzzel wat in de tussentijd te doen; verplichtingen-moe planden we niets. De afspraak was dat ze elkaar bij de Bijenkorf zouden ontmoeten. Toch leuk zo’n Sinterklaas-intocht in een voor ons onbekende stad en uiteindelijk parkeerden daarom we onze ‘container’ op een laad-en-losplaats in het vaste vertrouwen dat we een eventuele bekeuring bij de Sint konden inleveren. Aldus opgesloten in de stad besloten we op verkenningstocht te gaan; wol gekocht bij Zeeman, eten voor onderweg bij de Hema en lekker slenteren over de markt. Heerlijk en tegelijkertijd merkwaardig dat je je zo vrij kunt voelen te midden van zoveel mensen. ‘Goed’ zou ik direct geantwoord hebben op de vraag hoe het met me zou gaan.
En plots was daar de oude Gracht en leek alle drukte over te gaan in rust; rust en warmte eerder opgewekt door de CD die we onderweg draaiden, maar zich nu completerend met het beeld van de levensader van een bruisende stad. Hier kom je tot rust en vraag je je daardoor af hoe het met je gaat en hoe je het doet. Bijzonder daar te lopen en stil te staan bij de oorsprong van zo’n mooi lied. Ongepland zie je zo mooie dingen die je alleen ziet als je er oog voor hebt.
Cruijff’s ‘als je het weet, dan zie je het’ vul ik graag aan met de speurdershouding die Psalm 111 ons aanprijst. Goddank mag ik zo steeds meer van Hem vinden; zoeken zonder iets kwijt te zijn zingt Matthijn. Zoeken naar het onbekende en dan een Bekende tegenkomen, mooier kun je het niet krijgen.
‘Hoe gaat het’. Begin van de week namen we afscheid van een dierbare collega. Veertig jaren jong, een vrouw en twee kleine kinderen achterlatend. Soms mopperend op mijn pubers besefte ik tijdens de uitvaart dat hij zover niet gekomen is. Het zette me stil en in gedachten stelde ik mezelf die vraag. Momenten van stilte en evaluatie; de vraag werkt als een thermometer, maar de temperatuur laat zich alleen met een geoefend oog aflezen. Zelf ben ik spaarzaam geworden die vraag aan anderen te stellen in de wetenschap dat het één van de moeilijkste is, tenzij je voldoende ruimte hebt of krijgt voor een oprecht antwoord.
Laat ik tot slot u nog een kleine anekdote vertellen, want ernst en humor gaan hand in hand: Mijn jongste dochter is onlangs aan haar kaak geopereerd waardoor een van haar kernkwaliteiten tijdelijk op de achtergrond is komen te staan. Haar gesprekspartner leek dat goed te begrijpen zodat hij haar te kennen gaf dat een minimaal ‘ja’ of ‘nee’ voldoende zou zijn op zijn vragen. Na enige aarzeling opende hij het gesprek op onnavolgbare wijze met een ‘Hoe gaat het?’.