Het kan maar zo zijn dat je op een dag, zoals nu, even moet bijkomen van een paar intensieve ontmoetingen. Laat ik u meenemen langs een aantal daarvan, belevenissen van de afgelopen dagen, waarin ik meer gezien heb dan alleen maar tastbare dingen.

Afgelopen woensdag was het Dankdag, Thanksgiving zoals een gastpredikant uit Ethiopië het noemde. Hij was uitgenodigd door de MERF, die in Ethiopië ERF heet. Onze dominee was het opgevallen dat de mensen in dat verre land altijd zo dankbaar zijn ondanks hun barre leefomstandigheden. Het was dus geen verrassing dat de gastpredikant preekte over onze dankbaarheid aan God. Redenen te over zo toonde hij aan en hield ons daarmee een spiegel voor. Hij noemde de 12 redenen die in Nehemia 9 opgesomd worden.

De donderdag daarna was het kerkcafé en ik was blij verrast de Ethiopiër daar ook aan te treffen. Tot vreugde van de predikantsvrouw die, omdat hij daar logeerde zij dus de hele dag engels moest spreken, ging ik met hem het gesprek aan. Te laat in het gesprek kwam ik er achter dat de man mij zijn levensverhaal zat te vertellen; had ik het eerder geweten dan had ik Jan met de camera gevraagd – en had ik mijn fototoestel meegenomen – om er mooie opnames van te maken. Zo kom je er weer achter dat iedereen een verhaal, een eigen verhaal heeft. Over en weer luisterend en sprekend resulteert zo’n gesprek dan in het zoeken en uitwisselen van gemeenschappelijke ervaringen en denkbeelden. En dat gebeurde hier ook.

Treffend vond ik zijn verhaal dat hij 2 jaar lang als buschauffeur highschool gehandicapten van huis naar school en omgekeerd had gereden. Hij vertelde me daarbij dat zijn mooiste ervaring was dat een volledig verlamd meisje voor de kerst zodanig met hem oogcontact zocht dat hij er persé achter wilde komen wat ze wilde zeggen; omdat spreken uitgesloten was zocht hij naar woorden om deze voor haar te spreken. Toen hij vroeg of ze ‘merry christmas’ wilde zeggen glimlachte het meisje van oor tot oor; het was een van zijn gelukkigste ervaringen vertelde hij. Ik vertelde hem van de treffende parallel die ik zag met de, hem onbekende, RK-priester Henri Nouwen, die ook een deel van zijn leven wijdde aan de omgang met meervoudig gehandicapten en een soortgelijk verhaal vertelde van wat hij met een gehandicapt meisje beleefd had.

Onderdeel van ons gesprek waren ook de sfeer en ontwikkelingen in de kerken daar en in Nederland. Hij gaf aan zich het meeste zorgen te maken om de invloed van de uit de USA overgewaaide charismatische beweging. Op mijn tegenwerpingen dat wij daar ook veel van kunnen leren omdat de beweging tenminste ook oor en oog heeft voor het hart antwoordde hij dat wij iets zoeken wat we al hadden, wat we kwijtgeraakt zijn. Juist de voorgangers in onze traditie hebben het geloof altijd op een holistische manier benaderd, met plek voor zowel hart als hoofd als handen. Ik zal er nog eens induiken, want ik moet iets gemist hebben in mijn (geloofs-) opvoeding. Het zal de tijdgeest van de 60-tiger jaren geweest zijn die een mist rond het hart opgetrokken heeft.

Afgelopen zaterdag was de officiële ingebruikname van een complex waar gehandicapten o.a. kunnen paardrijden. Als bestuurslid was ik gevraagd het gebeuren op ‘plaat’ vast te leggen, het resultaat was een paar honderd foto’s. Zo terugkijkend moet ik toegeven dat ik een slechte nieuwsfotograaf ben. Ik ga blijkbaar voor de portretten en als het effen kan die van kinderen, al moet je tegenwoordig oppassen wat en wie je er op zet.

Die avond had weer een heel ander karakter. De vriendin van mijn dochter had ons uitgenodigd een thema-avond in Assen bij te wonen van haar kerk die ging over ‘Welkom Thuis’. Nu waren we daar vast niet heengegaan als daar ook niet een zekere heer Ketting op zou treden. – Ja, hoor: we zijn er weer!

De avond op zich was niet geheel onze stijl. Wij weten nu weer waarom we een denkbeeldige ‘tot hier en niet verder – lijn’ in Meppel hebben getrokken; noordelijker hoeft het van ons niet. Ben bleek niet de hoofdgast te zijn; die positie werd toegeëigend door een lokale predikant die het presteerde een wel heel lange overdenking uit te spreken die uiteindelijk ten koste ging van een paar liedjes van Ben, want men wilde wel weer graag op tijd thuis zijn: ’welkom thuis’ dus…… Het meest hebben we genoten van wat je zou kunnen zeggen de randen van de avond, de marge.

Vanwege de geringe opkomst hebben we uitgebreid met Ben & Kim kunnen spreken. Zoals wellicht bekend mag onze dochter Gerdien zich de titel van grootste fan van Ben aanmeten, maar dit keer gingen wij naar huis met het gevoel een vriend ontmoet te hebben, een die we nu ook zo durven aan te spreken. Jarenlang hebben we ons op een afstand gehouden omdat het iets van onze dochter was, maar nu moet zij Ben (en Kim) met ons delen. In hun ontmoeten wij christenen met een wijde blik en van een kinderlijke puurheid als het om geloven gaat. Ze leven blijkbaar in een andere biotoop dan wij. Soms heb ik het gevoel opnieuw geboren te moeten worden om mijn huidige omgeving los te kunnen laten. Waar kennen we dat ook al weer van: ‘opnieuw geboren worden?’ Persoonlijk wordt ik daar behoorlijk onrustig van, zeker toen we met Ben spraken over een mogelijk bezoek aan een sloppenwijk in Indonesië, een land waar Ben zijn moeder vandaan kwam. ‘Ga daar maar eens mee naar toe en je zult anders terugkomen’ zei Ben. Het is bekend dat een sterke contextwissel je leven behoorlijk kan beïnvloeden. Zelf stop ik het maar even weg, teveel gedoe; of is dat juist datgene wat je niet meer kent als je er geweest bent?

Geen gedoe. Ik werk bij een verzekeraar die dat graag als motto uit zou willen dragen naar haar klanten. Geen gedoe is wat we allemaal wel willen, maar als er nu wel gedoe is, in de wereld, in je kerk, in je gezin, in je …..?  Geen gedoe voor jezelf, maar ook niet voor een ander, voor je moeder, voor je kind, voor verre naasten, voor …..? Wat me opviel in het fantastische interview van Gerdien met Ben – we gaan er een mooie DVD van maken – dat Ben zo begaan is met het lot van met name kinderen. In de loop der jaren zie ik bij hem een verschuiving van aandacht voor gezondheid naar aandacht voor gebrokenheid.

Wellicht dat we hierin samen op zijn gegaan; ook ik maak die ontwikkeling mee, of ik nu wil of niet. Ik schreef hem eens dat ik in de Bijbelse hoop op een volmaakt leven in Christus een uitweg had gevonden voor mijn verdriet en boosheid aangaande de gebrokenheid van het leven en Ben nodigde me uit – ik denk daarom – maar eens langs te komen. In zijn spreken en vertellen ontwaar ik een ander thema dat mijn hoop completer maakt; het is Ben’s hoop op gerechtigheid die denk ik ons beiden verlost van een door boosheid opgeworpen blokkade zodat we kunnen doen wat we moeten doen…..