Afgelopen vrijdag woonden we als gezin een concert bij van Michael W. Smith. Wel eens een mooi lied van gehoord, maar hemzelf had ik nooit in levende lijve gezien, laat staan van dichtbij. We waren al vroeg vertrokken en aangezien de reis voorspoedig verliep kwamen we ook vroeg aan. Het prettige van een GH parkeerkaart is dat je ten minste je auto kwijt kunt. Pas onlangs begreep onze dochter waarom we haar zo vaak de stad mee in nemen. We parkeerden onze bolide naast een black american car, vermoedelijk van Smitty himself. In een oogwenk sta je zo naast een fenomeen, zo eenvoudig schijnt het te kunnen zijn.

Nadat ik bijna ieder gezinslid bij een andere ingang gedropt had sloot ik me aan bij de veldrij. De organisatie had gemeld dat er ook stoelen op het veld zouden staan: onze redding, want de beentjes laten het bij een langdurige belasting afweten. Na het bekende trek- en duwwerk sprintten we de zaal in om een goed plekje te bemachtigen. En jawel ….. met de neus vooraan. De dochters zaten met de rolstoel – of staat een rolstoel? – op de ring, alles mooi in beeld hebbende.

Mijn buurman bleek ook een aarzelende bezoeker te zijn. Zijn vrouw had een boekhandel en samen met andere handelaren was ze door de platenmaatschappij eerder die week uitgenodigd voor een besloten presentatie van de nieuwste Smitty CD. Zo kom je nog eens ergens, straalde hij uit. In schatte hem in als iemand die echt niet uit zijn dak zou gaan en al helemaal niet met de handjes in de lucht zou wapperen, laat staan op de juiste momenten en met de juiste bewegingen. Het zou er inderdaad niet van komen die avond met die meneer.

Ik heb hem later nog eens een paar keer vanuit een andere positie bespied, maar hij zat de hele avond zoals hij de hele avond zat, stil en onbewogen. Ongemerkt spiegel je jezelf aan zo iemand. Een willekeurige voorbijganger zou mij ook zo getypeerd en beschreven kunnen hebben. Dat beeld waarmakend begon ik die avond ook zo ….. eens even de kat uit de boom kijken, niet te dicht bij graag. En bij de zangers uit het voorprogramma kostte het mij geen enkele moeite me ook zo te gedragen.

Totdat Smitty kwam. Dan gebeurt er toch wel iets met je en wordt je onrustig. Muziek en thema’s gaan met je op de loop en dringen door je schilden heen om je te raken op verschillende plaatsen. Emo-fusion noem ik dat, een cocktail van gevoelens en gedachten trekt aan je voorbij, beter gezegd: maakt zich meester van je. En je ziet snel dat je niet de enige bent die geraakt wordt, ook dat maakt dat er iets met je gebeurt.

Uiteindelijk verlieten mijn vrouw en ik onze vaste zitplaats, nog even aarzelend hem op te geven, alsof we ons afvroegen of we wel weer een andere ankerplaats zouden vinden. En zo begaven we ons onder de staanders. Het verbaast met telkens weer wat een lichaamshouding met je doet. Van zitten naar staan is meer dan een andere lichaamshouding aannemen, het is ook een mentale- , misschien wel een geestelijke verplaatsing en als je het vaak genoeg doet zelfs een verhuizing.

Nog zijn we er stil van onderdeel uitgemaakt te hebben van een ‘lichaam’ dat zo sterk gericht is op lof en aanbidding voor Iemand die zelf ook opstond en de echte vrijheid weer terugbracht. ‘I’m free’ zongen we en we jumpten mee. ‘Free’ van je sores die je vaak vasthouden op je zitplaats. ‘Free’ om op te staan en te kunnen dansen omdat Hij je de ruimte geeft.

De volgende keer maar twee stoelen minder,
wij blijven liever staan …..