Bij ons in de gang staat een klein kruisje dat licht geeft als het donker wordt. Gekregen van een oude vriend die nog gevochten had in de eerste wereldoorlog; een wijs man. Iedere keer als ik bij hem vandaan kwam had ik een gevoel van rust over me.

Aan dat kruisje moest ik gisteravond terugdenken tijdens een benefietconcert voor Athletes for Africa. Het beeld kwam plots naar boven en gaf me uiteindelijk dezelfde rust als bij mijn oude vriend. Het is niet zozeer de associatie met Diegene die aan het kruis gehangen had die me bezig hield, alswel het feit dat het kruisje licht geeft als het donker wordt.

Het benefietconcert werd georganiseerd vanwege het vertrek van een groep mensen die in Africa Gods woord en liefde gaan uitdragen middels sport en spel. Praten is mooi, bidden is beter, maar gaan het best; gaan om ergens anders dan op je vaste verblijfplaats te laten zien wat Gods liefde is. Gaan was het thema, schoenen alleen komen niet vooruit – er moeten voeten in. ‘Ga’ zong Matthijn Buwalda en ik werd gaandeweg meegenomen in het verlangen ook te gaan – daar naar toe of gewoon weg van hier? Mijn vrouw en ik hebben het er vaak over gehad elders iets te willen doen; kinderen helpen die verzorging nodig hebben of een rolstoel. Na de concerten van Compassion ambassadeur Ben Ketting hebben we het er ook altijd over en nu kwam dat gevoel weer even boven.

En met dat gevoel was er plots dat kruisje. Gaan of blijven, een balans die voor ons voorlopig naar het laatste doorslaat; de zorg voor onze eigen kinderen houdt ons op onze plaats.

Zorg, waarbij je af en toe het gevoel hebt dat het donker om je heen wordt. Donker en alleen? Dat beeld heeft me een tijdje gevangen gehouden gisteravond, totdat ik me realiseerde dat het kruisje juist licht geeft als het donker is: en dat het des te meer licht geeft naar mate het meer in het daglicht heeft gestaan. Zou dat de reden zijn waarom wij zo graag naar dit soort concerten gaan, gaan om Licht op te vangen om het ongemerkt weer door te geven als het donker wordt; aan wie? Nu ik het zo opschrijf kan ik het bevestigen en realiseer ik me hoe mooi het lied Gebed van Matthijn eigenlijk is. Een lied waarin het verlangen bezongen wordt Gods Liefde door jezelf in de wereld te laten schijnen. Het is dat weten en verlangen dat me vrede geeft als anderen gaan en wij blijven.

Bedankt jonge vriend dat je zulke helpende woorden spreekt en zinnen zegt.

Bedankt oude vriend voor het kruisje dat jij me gaf. Fürchte dich nicht staat er op – je herkomst verradend. Zo veel jaren na je aards vertrek geef je mij nog steeds het Licht door dat jij alleen kon reflecteren omdat je er zelf zo graag middenin stond.