Wat vormt mijn woorden tot gedicht
maakt van mijn beelden een verhaal
ik zoek niet slechts, ik loop, ik vind.

Zoals een merel op omwoelde aarde
gedachtenloos een graantje pikt
van wat voorhanden is en ligt.

Schatten van woord en beeld
die ik slechts rapen moet
om wel doorvoed te worden.

En in mijn pakhuis van gedachten
te bewaren totdat het vinden
over is en ik verzadigd ben.

Voldaan kan ik dan slapen gaan
om na een nacht van zinnen breien
te ontwaken met verhalen.

Die hertalen wat ik vond,
toen ik de aarde afzocht,
als vrije-uitloop-vogel.

Schatten van woord en beeld
gevonden zonder bij stil te staan
omdat ik loop, weet ik: ik vind.

het plein van toen ligt er verlaten bij
de deuren en de ramen dichtgetimmerd
daar stonden wij als kind’ren in de rij
de meesters voor wie het zich herinnert

als wachters bij de ingang uit een kluit
de kind’ren links of rechts te sturen
en af en toe kneep een ertussenuit
om even onder juffrouws rok te gluren

de les van toen is nu nog actueel
mijdt de politicus die met zijn stem
u met een kluit het dichte bos in leidt

hij wil dat u nog danst in zijn gareel
maar kies eens iemand anders, niet een hem
geen saaie man, kies eens een mooie meid

naar aanleiding van het liedje van Sophie Straat ‘Tweede Kamer’.

snelle wolken bevolken
de lucht boven de jonge dag
wit tegen ochtendrood
bloot is ze nog

de stad ontwaakt
de lichten doven
geluid, beweeglijkheid
bekleden haar

dan komt de wind
en blaast zich op
tot volle sterkte
neemt wat ze vind

mee op haar pad
links houten huis
rechts partytent
houdt moed jij

sterke vent
die houd de wacht
een kind nog jong
een jaar of acht

hou vast de dag
hij is van jou
en laat niet los
totdat de avond valt

nu de wolken vertrokken zijn
en de wind is uitgeblazen
is je wacht ten einde
welterusten windvast kind