Regelmatig worden we geconfronteerd met de vijf of negen talen van de liefde. Het betreft een analyse en schematisering van wat jij – ook in je uniekheid – kunt betekenen voor God en je naaste. Daar waar het vroeger alleen om de gave van het uitleggen – dus praten – ging wordt nu een verscheidenheid aan talen en gaven gepresenteerd waardoor niemand zich achtergesteld hoeft te voelen, want – daar gaat het om – je mag allemaal meedoen.

Toch krijg ik bij het aanhoren van dergelijke schema’s en modellen een onrustig gevoel. Een model is immers slechts een beperkte weergave van de werkelijkheid, vaak met één overheersende gedachte – een thema, een leitmotiv. Toen onlangs onze dominee er een preek aan weidde werd ik in mijn gevoel bevestigd en ontdekte ik wat er bij mij kriebelde. Het zijn allemaal modellen die gebaseerd zijn op het leveren van een ‘bijdrage’ van het individu aan het groter geheel, een gemeenschap, een samenleving. Bijdrage-modellen.

Als vader van een – zogenoemd – kind met een beperking heb ik inmiddels ervaren en geconcludeerd dat in het licht van dit soort modellen mijn kind niets blijkt bij te dragen; ze spreekt geen der bedoelde talen. Soms hoor je verkondigen, in het verlengde van het ‘waartoe zij ook bestemd zijn’ dat hun bijdrage vooral daarin ligt dat door hun ‘zijn’ anderen hun gave der verzorging verder kunnen ontwikkelen. ‘We hebben ze nodig’ klinkt het dan. Volgens eenzelfde gedachte wordt het bestaan van het kastenstelsel in India gerechtvaardigd.

‘We hebben ze nodig’. Waar het bij dit soort mantra’s aan schort is dat de positie van waaruit deze verkondigd worden niet klopt. Hiervan gaf ook de zorgaanbieder blijk die ons melde het spijtig te vinden niet meer voor onze dochter te kunnen zorgen. ‘We hebben ze nodig’. Zou ik mijn kind verkeerd begrepen hebben en ook menige Bijbelse boodschap op dit punt. Door de tijd heen heb ik geleerd dat ik het ‘wie is mijn naaste’ moet begrijpen als ‘voor wie kan ik de naaste zijn’. Mag ik in het verlengde daarvan het ‘we hebben ze nodig’  daarom omkeren tot het gewone ‘ze hebben ons nodig’.

Zo dwaalden mijn gedachten af tijdens de preek zondagmorgen. Wat is de taal van een autist, wat is zijn bijdrage? Wat is de taal van de dochter van de zuster die voor mij zit? Naar menselijke economische maatstaven draagt ze niets bij.  Maar het belangrijkste is dat ze er zijn; ze bestaan en als schepsel Gods mogen ze in ons midden zijn. Hun taal is: ’ik ben er’ en omdat God het gewild heeft mag ik er zijn.Voor mij is dat de tiende taal; de taal van het bestaan – bij de gratie Gods – welteverstaan. En dat geldt voor ons allemaal.

Al eerder schreef ik een stukje met deze titel – en toch doe ik het nog een keer. Harry is dood, niet de Harry van de paarden, maar dit keer Harry van de muziek. Ik leerde Harry Muskee kennen via een goede vriend van me die me jaren geleden meenam naar een concert van Cuby and the Blizzards. Zijn vermoeden dat ik er wel eens iets aan kon vinden bleek te kloppen. Blues is mijn ding; Ik ben groot gebracht met Mahalia Jackson en leerde de door Greijdanus-docent Akkerman gepromote Negro Spirituals uit mijn hoofd; een goede basis voor mijn hedendaagse voorkeur.

Met enige regelmaat bezocht ik de afgelopen jaren Harry’s concerten, vaak met mijn jongste zoon die aantrekkelijk gitaar speelt – al zal hij dat zelf nooit toegeven. Zijn eerste Harry-concert weet hij zich nog goed te herinneren; het mooiste vond hij de microfoonstandaard met daaraan vastgemaakt een plateautje waardoor Harry altijd een fris flesje bier binnen handbereik had. In de loop der jaren is het flesje bier vervangen door water; de oude meester kon het anders waarschijnlijk niet meer trekken tijdens de voorstelling. Nu is hij dood en mij rest slechts de herinnering aan een bijzonder en moeilijk mens die zei en vertolkte ‘dat muziek het laatste geheim is’.

Aan deze uitspraak moest ik denken toen ik afgelopen week met mijn zoon een gitaarwinkel in Groningen bezocht; ‘linkshandigen’ zijn moeilijk te krijgen en daarom werd het Groningen. Inmiddels heb ik geleerd dat ik me tijdens zo’n persoonlijk uitzoekmoment op de achtergrond moet houden. En zo raakte ik in gesprek met een verkoper die me – omdat hij me zo afzijdig zag zitten – toevertrouwde dat de meeste goede gitaristen toch een beetje bleu en teruggetrokken zijn. Een hele geruststelling te horen dat mijn zoon dus een goede gitarist is; ik misschien ook?

Ondertussen vulde de winkel zich met andere muzikanten. Een zichtbaar door de muziek gegrepen echtpaar informeerde naar een passende versterker en voor ik het wist vulde de winkel zich met nog nooit gehoorde klanken. Ik ben blij de gave van het luisteren te bezitten, maar ben toch iedere keer weer stik-jaloers op diegenen die op het podium staan en voor wie muziek een levenswijze is. Na het echtpaar arriveerde een moeder – met zoon – die er best wat voor over bleek te hebben haar zoon in een Jimmy Hendriks te zien veranderen. De twee mannen vonden elkaar ongekend snel in een jamsessie en voor ik het wist stond de hele winkel te swingen. Zo was ik getuige van een spontaan optreden en moest ik denken aan de woorden van Harry – muziek is het laatste geheim -. Het is een taal die ik niet spreek, maar slechts kan horen. Harry had gelijk en voor mij moet het maar zo blijven ook ….

Na vele uren wachten en genieten verliet ik met mijn zoon de winkel; hij blij met zijn nieuwe gitaar en ik omdat ik getuige mocht zijn van mensen die hetzelfde geheim bezitten, met elkaar delen en daarom elkaar zo goed verstaan.

En toch betwijfel ik of Harry echt gelijk had. Volgens mij zijn er meer van dat soort bewaarde geheimen. De Bijbel noemt de Liefde de grootste daarvan en volgens mij was die het eerste- én is die het laatste geheim. Hoe kan het anders met een Schepper die zelf de Alpha en de Omega is !

Het geheim van de Liefde, of beter gezegd de Liefde zelf, zal voor ons eens zichtbaar worden, tenminste als je nu al de goede kant op kijkt ….. en daar mag je best een muziekje bij opzetten …..

1 Korinthiërs 13:13
Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.

Het is eigenlijk best vreemd dat je in een periode waarin veel gebeurd niets te schrijven hebt, tenminste zo lijkt het. Soms moet je voldoende afstand van iets hebben om het te kunnen verwoorden en soms ben je gewoon te moe. Mijn vrouw en ik vragen ons soms af of het nog gekker kan en de grens van wat je aankunt niet al lang bereikt is. Na het overlijden van mijn dierbare tante is in de afgelopen maanden ook mijn schoonmoeder overleden. Wat hebben we met elkaar gevochten voor haar leven, met name om een falende afstemming tussen een zieken- en verpleegtehuis te overbruggen. Wat zal ik er van zeggen; zij ruste in vrede en soms moet je niet alles willen weten toch?

Dus liggen er twee Yarden mappen in onze huiskamer en nog een heleboel andere papieren die samenhangen met belasting en erfenissen. Ons huis puilt uit van spulletjes uit beider nalatenschappen. U kent het wel: te mooi om weg te gooien en te lelijk om zelf te bewaren. De kringloop is een trouwe bondgenoot geworden; zij sust het geweten dat je iets van een dierbare weggooit.

Ook het gezin blijft volop in beweging: de een lijkt nu pas te gaan puberen, een ander kan geen arbeidszekerheid vinden, de volgende sluit zich frequent op in zijn kamer om de toegang tot een vervolgopleiding veilig te stellen en de laatste struikelt dagelijks over door anderen opgeworpen beperkingen en onbegrip; soms is de omgeving meer beperkt dan jezelf moet je maar denken.

En of het allemaal nog niet voldoende is rommelt het op het ouderlijk werk ook nog. Mijn vrouw heeft inmiddels haar dierbare baan verlaten omdat zij en de organisatie het niet met elkaar konden vinden en op mijn eigen werk heeft de baas het hazenpad gekozen omdat hij zich niet langer wil laten koeioneren door een interimmer die het allemaal beter weet.

Hoera voor het leven, maar mag het ietsje minder?

Zondags zijn we ook in toenemende mate mobiel. Het leven van de week drukt ook op de zondag zodat we er vaak even uit moeten en derhalve een naburige gemeente bezoeken. Ook het thuisgevoel binnen de eigen gemeenschap krijgt af en toe een knauw. Zes plaatsen in de kerk reserveren lijkt te veel; één plus begeleider moet toch voldoende zijn – alsof je een concert bezoekt!

En toch, wat houdt een mens overeind? Door bovenstaand geklaag – mag toch? – heen blijven we de lichtpunten zien. Licht afkomstig van Hem die de duisternis heeft overwonnen. Inmiddels is het Goede Vrijdag geweest en Pasen, en na een aanstaande Hemelvaart wordt het gelukkig weer Pinksteren. Mooi toch iets te mogen zien van een werkende Geest – zullen we weer eens zo’n mooi concert bezoeken dat de werking van de Geest weerspiegelt ?

Mijn vrouw is inmiddels als vrijwilliger begonnen bij Kuria, een hospice. Het is haar ding; zorgen voor mensen in de eindfase van hun leven. In haar zie ik inmiddels een van de vrouwen die bij een stervende Jezus waren; Hem niet willen loslaten Die jou vasthoudt. Zo kan het leven je op een pad zetten dat jezelf niet hebt gezocht, maar anderen voor je hebben gevonden.

Soms komen je eigen gemaakte plannen en verwachtingen niet uit, maar in uiteindelijke dankbaarheid ontdek je nieuwe wegen en bestemmingen. Ook op de weg daar naar toe mag je soms welverdiend uitrusten, zeggen we dan maar tegen onszelf, vooral als het om dingen gaat die een Ander voor je uitkiest.

‘Je hebt veel op je donder gehad van het leven’. Zittend in het ziekenhuis flitst het door mijn hoofd. Bij een van de ontmoetingen die mijn rolstoeldochter met Ben Ketting had trok hij bovenstaande conclusie. Het is een constatering die ontdaan is van een persoonlijke aanval; soms zou je zo graag iemand er de schuld van geven van wat je meemaakt, jezelf – waar heb ik dat aan te danken, doe ik iets fout soms? – of misschien zelfs God. Door het leven als oorzaak aan te wijzen vermijd je een verwijt; is lijden dan inherent aan het leven? Vandaag op weg naar het ziekenhuis had ik tegen mijn vrouw gezegd dat ik het leven eventjes niet meer leuk vindt.

Het ziekenhuis, we zitten er weer. De Weezenlanden is inmiddels een vertrouwde plek voor ons; we zouden ons er bijna thuis gaan voelen. Vorige week een afrondende kaakoperatie voor onze jongste dochter; alles ok, daar niet van, maar wel weer de nodige spanning die opmerkelijk genoeg altijd weer samengaat met een schier eindeloos vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Net zoals de vorige operatie duurde deze ook weer langer dan ons lief was en tijdens de operatie zaten we weer in het restaurant tegenover het glazen kunstwerk waar ik eerder over schreef. De vorige keer werd mijn gepeins onderbroken door een vrolijk langsrijdende Fharona, dit keer zochten we haar op – A510 – omdat ze net geopereerd was. Bijzonder toch die parallellen.

Nu, een week later, zit ik er weer. Vanmorgen waren we nog druk voor haar bezig geweest, met een onwillige bank en met een andere woning omdat ze teveel last heeft van de buurman; nu ligt ze bij de eerste hulp omdat een dochter haar vanmiddag naast haar bed vond; CVA – na mijn tante nu ook mijn schoonmoeder. Boos, verdrietig; zeg het maar – ik word er stil van en vraag me af waar het allemaal goed voor is – al die gebrokenheid – soms heb ik er even genoeg van en voel dat de uitspraak van Ben ook op mij van toepassing is.

Lohues zei nog dat ieder huis zijn kruis heeft, maar dat het bij sommigen een loden kruis is; zo voelt het nu ook eventjes. Opmerkelijk genoeg – ik ben er dankbaar voor – komt in mijn gedachten dan altijd weer dat houten kruis naar boven en met name Diegene die er aan gehangen heeft. Lohues zou zeggen dat die gedachten in mijn systeem zitten; ’t zal best, maar ik voel me gelukkiger bij de gedachte dat ikzelf in het systeem van een ander, Die Ander, zit.

Ik blijf het wonderlijk vinden hoe ik al dwalend en zoekend steeds weer Hem ontmoet die me rust en warmte geeft. Wie wie zoekt of wie wie gevonden heeft? – ik laat het er even bij – om als moe kind even lekker uit te rusten in de armen van mijn Vader.

Morgen is er weer een dag en zal ik – het is mijn gebed – als uitgerust kind naar Zijn voorbeeld weer zorgen voor allen die mij toevertrouwd zijn; zorgen voor mijn ….. haar ….. Uw …..

Een van de eerste dingen die ik als aanstaande bedrijfskundige meekreeg was de stelling dat deze met name actief is daar waar er iets veranderd. Als je van stilstand hield diende je een ander vak te kiezen. Het was 1978 en veel later realiseerde ik me dat het – zoals we het tegenwoordig noemen – om verandermanagement gaat. En in onze tegenwoordige, ik-gerichte, maatschappij gaat het dan om het managen van jezelf richting geluk; in mijn vorige baan heette dat master of your own destiny. Zo nu en dan kom ik in mijn leven spiegels tegen die zicht geven hoe dat nou bij mij werkt en hoe ik met veranderingen omga.

De afgelopen paar dagen bezocht ik 3 concerten; een 64-jarige, een 39-jarige en een 27-jarige artiest gaven me een inkijkje in hun leven en ik vroeg me af welke keuzes zij gemaakt hadden en hoe het verder met hun zou gaan. De ander als voorbeeld voor jezelf; waarom zou je alles zelf willen proberen als je de kunst van een ander kunt afkijken?

Woensdagavond bezocht ik met mijn gitaarspelende zoon een concert van Jan Akkerman (1946). Ik had me aangemeld vanuit jeugdsentiment en om zoonlief te laten zien wat er zich in mijn tijd afspeelde. Jan Akkerman – Focus – Thijs van Leer – pop met een klassiek randje. Het was een deceptie, meer kan ik er niet van maken. Ik moest denken aan Femke Halsema die op tijd gestopt was; Jan duidelijk niet ! De oude heer probeerde met over-the-top gitaargeraffel zijn doorgemaakte groei zichtbaar te maken. Zo nu en dan lukte het me na 5 minuten iets van een melodie te ontwaren en warempel ontdekte ik even het Hocus Pocus ….. Jan is volgens mij blijven zitten waar hij zat, misschien wel veranderd, maar een doel lijkt hij niet bereikt te hebben.

Vrijdagavond zat ik in dezelfde theaterzaal, dit keer met mijn vrouw, bij een concert van Daniël Lohues (1961). Verrast werd ik door een onafgebroken stroom van mooie knusse liedjes vertolkt door een bijna 40-jarig kind dat oog voor mens en natuur heeft. Met hem bezocht ik in gedachten de plekken die hij bezong en ik waande me terug in de weilanden en sloten van mijn eigen jeugd, helaas inmiddels omgeploegd tot asfalt en woonwijken. Veranderd is hijzelf zegt hij en wat resteert zijn alenig herinnerings. Toch hoor je als hij over het oude geloof spreekt een weemoed in zijn stem en een verlangen naar een tijd van zekerheden. ‘Het zit nou eenmaal in mijn systeem’, zegt hij. Iets achterlaten, van koers veranderen, zonder een nieuwe richting voor ogen te hebben; waar zal hij uiteindelijk uitkomen?

Zondagavond zat ik met vrouw en twee dochters op een heel andere plek – geen theater – . We hadden gepland onze eigen kerkdienst gemist en bevonden ons die avond in een evangelische gemeente in Oldebroek. Vol was het er en we voelden ons vrij. Vrij omdat we ons verbonden voelden met de groep jonge muzikanten die ons in roerige tijden – tijden van veranderingen – een bemoedigende richting aangeven.

Na enig verkeerstechnisch gepuzzel parkeerden we onze auto achter een oud kerkgebouw. Twee vriendelijke dames – ik schat 40-tigers – wezen ons de weg naar binnen, naar een zaal vol jeugd met achterin de ouderen. Deze omgekeerde bezetting liet zich verklaren door het feit dat we waren beland op een tweedaags jeugdcongres over identiteit en authenticiteit dat afgesloten zou worden met een concert van Matthijn Buwalda (1983). We waren er weer aan toe – aan een shot – in de goede richting. Het blijft me steeds weer verbazen hoe een gozer – half zo oud als ik – het leven van een gelovige twijfelaar, die zo af en toe een schouderklopje van ‘Boven’ nodig heeft, zo treffend kan verwoorden en verklanken.

Veranderen is bij hem een terugkerend (impliciet) thema. Niet stil blijven staan en vooral niet stil blijven zitten. Mijn vrouw en ik worden steeds weer diep geraakt door de vertolking van Christus opdracht tot praktiserend discipelschap. Met zijn ‘Ga!’ deelt hij onuitgesproken de mening met ons dat menig kerkbank bevolkt wordt door – incluis onszelf – in rust-roestende werktuigen van God. Ongetwijfeld zal het ook te maken hebben met wat je van je eigen toestand en houding vindt. Immers is menig lied dat je uit volle borst meezingt een oproep en bemoediging van jezelf die gevoed wordt vanuit een onvervuld verlangen.

Jan lijkt stilgestaan te hebben, Daniël komt er moeilijk los van en Matthijn roept ons toe te bewegen. Bij wie van de drie sta ik het dichtste bij?

Bewogen verlieten we het oude kerkgebouw. Voor ons één van de twee dames die ons eerder de weg wees. Haar betraande gezicht verried dat zij iets gezien had van waar ze naar op zoek was; ze zal het ongetwijfeld ook tegen Matthijn gezegd hebben.

Thuisgekomen herinnerde mijn vrouw mij met een glimlach aan het verhaal dat Daniël vertelde over een oude gelovige vrouw die graag begraven wilde worden met een dessertlepel in haar hand omdat naar haar zeggen het ‘toetje’ nog zou komen.

Veranderen: soms ontbreekt het je aan eigen kracht om in beweging te komen en soms ontbreekt het eenvoudigweg aan een doel. Dankbaar kijk ik daarom terug op het laatste concert en voel me als reiziger verbonden met menig bezoeker van Matthijns concerten. Samen zingen en bidden om Gods liefde en die door te mogen geven aan de mensen om ons heen.

‘dat er steeds meer van Uw liefde mag gaan schijnen,  – door mij -’

De afgelopen week kwam de vraag ‘hoe gaat het’ in vele varianten voorbij. Als beschouwend mens kun je dan heel wat op het podium van je leven voorbij zien trekken en dat gebeurde dan ook.

De week werd afgesloten met een omtrekje van de oude gracht in Utrecht. Wellicht denk u dat ik als fan van Matthijn Buwalda gepland de sfeer van zijn nieuwste CD wilde proeven, maar dan heeft u het mis. Ik plan in de regel steeds minder omdat ik ervaren heb dat de mooiste dingen zich juist onaangekondigd aandienen.

Onze twee jongste meiden hadden een reünie van de afgelopen vakantie van Dit Koningskind en die was bedacht in Utrecht. Omdat zelfstandig reizen dit keer uitgesloten was besloten we ze te brengen en te halen. Zo scheepten we ons als ouders op met de puzzel wat in de tussentijd te doen; verplichtingen-moe planden we niets. De afspraak was dat ze elkaar bij de Bijenkorf zouden ontmoeten. Toch leuk zo’n Sinterklaas-intocht in een voor ons onbekende stad en uiteindelijk parkeerden daarom we onze ‘container’ op een laad-en-losplaats in het vaste vertrouwen dat we een eventuele bekeuring bij de Sint konden inleveren. Aldus opgesloten in de stad besloten we op verkenningstocht te gaan; wol gekocht bij Zeeman, eten voor onderweg bij de Hema en lekker slenteren over de markt. Heerlijk en tegelijkertijd merkwaardig dat je je zo vrij kunt voelen te midden van zoveel mensen. ‘Goed’ zou ik direct geantwoord hebben op de vraag hoe het met me zou gaan.

En plots was daar de oude Gracht en leek alle drukte over te gaan in rust; rust en warmte eerder opgewekt door de CD die we onderweg draaiden, maar zich nu completerend met het beeld van de levensader van een bruisende stad. Hier kom je tot rust en vraag je je daardoor af hoe het met je gaat en hoe je het doet. Bijzonder daar te lopen en stil te staan bij de oorsprong van zo’n mooi lied. Ongepland zie je zo mooie dingen die je alleen ziet als je er oog voor hebt.

Cruijff’s ‘als je het weet, dan zie je het’ vul ik graag aan met de speurdershouding die Psalm 111 ons aanprijst. Goddank mag ik zo steeds meer van Hem vinden; zoeken zonder iets kwijt te zijn zingt Matthijn. Zoeken naar het onbekende en dan een Bekende tegenkomen, mooier kun je het niet krijgen.

‘Hoe gaat het’. Begin van de week namen we afscheid van een dierbare collega. Veertig jaren jong, een vrouw en twee kleine kinderen achterlatend. Soms mopperend op mijn pubers besefte ik tijdens de uitvaart dat hij zover niet gekomen is. Het zette me stil en in gedachten stelde ik mezelf die vraag. Momenten van stilte en evaluatie; de vraag werkt als een thermometer, maar de temperatuur laat zich alleen met een geoefend oog aflezen.  Zelf ben ik spaarzaam geworden die vraag aan anderen te stellen in de wetenschap dat het één van de moeilijkste is, tenzij je voldoende ruimte hebt of krijgt voor een oprecht antwoord.

Laat ik tot slot u nog een kleine anekdote vertellen, want ernst en humor gaan hand in hand: Mijn jongste dochter is onlangs aan haar kaak geopereerd waardoor een van haar kernkwaliteiten tijdelijk op de achtergrond is komen te staan. Haar gesprekspartner leek dat goed te begrijpen zodat hij haar te kennen gaf dat een minimaal ‘ja’ of ‘nee’ voldoende zou zijn op zijn vragen. Na enige aarzeling opende hij het gesprek op onnavolgbare wijze met een ‘Hoe gaat het?’.

Afgelopen donderdag een avondje uit met ons twee. In het verlengde van een cadeau van mijn vrouw – een CD van New Day – bezochten we een concert waarin de band haar nieuwste CD presenteerde. Voor mij op een bijzondere plek omdat ik in geen dertig jaar meer in de Stadsgehoorzaal in Kampen was geweest.

We werden verwelkomt door een gedrongen Mexicaans uitziende bode waarin ik veel verleden meende te herkennen. Toen hij vertelde al vijfendertig jaar dat werk te doen kwam zijn gestalte voor mij nog meer tot leven – ik ging even terug in de tijd.

Mijn laatste herinneringen aan de gehoorzaal waren het vijfentwintig jarig bruiloftsfeest van mijn ouders en die van een groot aantal bijeenkomsten – destijds belegd door ‘binnenverbanders’ die deze gehoor(zaam)zaal gebruikten voor hun wekelijkse bijeenkomsten. In mijn herinnering zie ik H.J. Schilder staan prekend tegen de opkomende beatmuziek die de hersenen van de jeugd aantaste en van pubers dansende idioten maakte. Dit keer iets geheel anders – muziek van aanbidding op een jazzy toonzetting – wat zou H.J. er van gevonden hebben?

In het voorprogramma van New Day stond Thalitha Nawijn. Fantastisch om te horen hoe je woorden van weleer zo kunt verklanken dat ze een hernieuwde betekenis krijgen. Toch vreemd daar weer te zitten denkend aan een tijd die een geheel eigen toonzetting kende.

Gedurende mijn mijmeringen voelde ik zo nu en dan de behoefte weg te willen lopen – naar morgen – naar een nieuwe dag, weg van het verleden dat je soms als last kunt ervaren. Het gevoel werd versterkt door het prachtige nummer Garden dat de sfeer schetste van een verloren en verboden paradijs.

En plots leek daar een onzichtbare hand die me onderbrak in het gevoel van rust en ruimte.

Een trillende telefoon in mijn binnenzak leek niet veel goeds te voorspellen. Ik had hem aangelaten vanwege onze thuiszittende net geopereerde dochter. In het display zag ik echter dat het een Kamper telefoontje was – het zou toch niet het verpleeghuis van mijn tante zijn? Geprikkeld liet ik hem gaan in de hoop dat er een bericht zou worden ingesproken. Dat bleef uit en niet lang daarna ging de telefoon van mijn vrouw – ook zij wachtte af. Wachten omdat je bang bent te horen wat je niet wilt horen? Toen mijn telefoon weer ging sms-te ik het thuisfront wat er gaande was; inderdaad het verpleeghuis van mijn tante dat op zoek was naar ons. Inmiddels vier gemiste jazzy nummers verder verliet ik de zaal; boze gezichten waren mijn deel.

Ik belde met het verpleegtehuis om het vermoedde slechte nieuws te horen; maar er was helemaal geen slecht nieuws, tenminste zo noem ik een ontbrekende handtekening op een overdrachtsformulier niet. In vriendelijke bewoordingen heb ik de juffrouw gevraagd wat zij zou denken als zij ’s avonds om kwart voor negen mobiel gebeld zou worden door het verpleeghuis van een geliefde. Ze begreep het niet; haar zorg was blijkbaar groter dan de mijne.

Inmiddels was het pauze geworden en we deelden onze ergernissen met de – naar bleek –  schoonouders van de zangeres van New Day. Ook voor aanvang hadden we al fijne woorden van herkenning gewisseld. Herkenning in de worstelingen op het kerkelijk erf en de daarmee samenhangende keuzes voor jezelf en je gezin. Ze vertelden hun kerk al lang geleden omgeruild te hebben voor een veel bredere christen gemeenschap. De ‘Erflater’ had hun er toe gebracht het eigen ‘erf’ te verlaten en ze ervoeren nu de weidsheid van Gods wereld. Het bracht hun ertoe binnenkort een aantal maanden in een kindertehuis in een ver land aan de slag te gaan. ‘Gaan’ en ‘doen’; het zijn voor ons twee woorden die een steeds diepere en concrete betekenis krijgen. Wat houdt ons gebonden?

Na mijn opmerking dat de belevenissen van die avond weer een ‘stukje’ waard zouden zijn – dit dus – kwam ons gesprek op het verwoorden en vormgeven van wat je ten diepste zou willen zeggen. We wisselden internetadressen uit en ik kreeg dat van hun zoon die poëtisch het nodige van zich laat horen en zien. Zulke gesprekken zijn een beetje thuiskomen; thuiskomen bij jezelf omdat je aan de ander en jezelf kunt laten zien wat je echt beweegt; thuiskomen bij de ander omdat je elkaar herkend als huisgenoten van dezelfde Vader.

Voldaan en geraakt zochten we onze plek in de zaal weer op in afwachting van mooie nummers die ons zicht zouden geven op een nieuwe dag. New Day stelde ons niet teleur; we verlieten na afloop de zaal met het verlangen ook uitgezonden te willen worden; op weg naar een nieuwe dag …..

….. of zouden we dat al zijn?

Vandaag weer een dagje ziekenhuis. Onze jongste dochter wordt een haar onderkaak geholpen. Een sterke overbeet maakt een forse voorwaartse correctie van de onderkaak noodzakelijk. Toen we van huis gingen zat ons hoofd nog vol met andere dingen; de definitieve verhuizing van onze oma-tante naar het verpleegtehuis, woonzorg opstartproblemen voor onze rolstoeldochter plus het lopende gen-onderzoek en een onvermijdelijke baanwisseling van haar moeder. De afgelopen dagen zaten we samen deze en andere dingen op te sommen – je wilt tenslotte een beetje overzicht houden; het gevoel te willen controleren hebben we al opgegeven. Vaak vragen we ons af waarom het allemaal zo en waarom zoveel is. Of we echt een antwoord op die vraag willen?

Vol van gedachten sta je dan bij de opnamebalie, spreek je alles door met de verpleging en laat je je dochter achter in een kamertje in afwachting van een oproep voor de operatie.

In het restaurant doen we ons tegoed aan een vette hap. Zittend op een luie bank hebben we uitzicht op ‘het Onze Vader’ in glasuitvoering. Ik wil u aanraden het kunstwerk een keer te gaan bekijken in RK-ziekenhuis de Weezenlanden in Zwolle. Fijn dat je – als je het nodig hebt – zulke woorden voorgehouden worden.

Toch was ik na herhaaldelijk doorlezen van de tekst teleurgesteld. Als u in de gelegenheid bent lees het dan zelf eens, wellicht dat u hetzelfde ervaart. De tekst op het kunstwerk eindigt met en verlos ons van het kwade, punt .. meer niet. Zouden ze hier gestopt zijn omdat ze met het kwade ‘ziekte’ bedoelen? Zou de kunstenaar het niet verder begrepen hebben dan dit? Een gebed tegen ziekte? Mijn teleurstelling zat ik het ontbreken van de resterende woorden want van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid*’. Daar waar het gebed kantelt van zorg naar hoop is het hier gestopt. Abrupt afgebroken en stilstaand bij onze aardse behoeften. Hoe kun je de hoop, de blik op Gods krachtbron juist in een ziekenhuis weglaten; een huis waar veel mensen niet ‘beter’ uitkomen; tenminste drie van onze ouders niet?

Mijn gepeins werd onderbroken toen Fharona voorbij reed. Ze is een vriendin van onze rolstoeldochter en het laatste wat we over haar hoorden was dat ze in een langdurige lichaamsshock geraakt was vanwege nierproblemen. En hier ‘rolt’ ze dan zomaar weer voorbij, lachend als altijd. Als u haar ‘verhaal’ kent zult u net als ik stil worden, stil en als ouder bescheiden in je eigen-kind-zorgen, ook als je eigen dochter op het punt staat geopereerd te worden. Van zo’n meisje krijg ik nou kracht omdat ze een voorbeeld is hoe met de gebrokenheid van het leven om te gaan. Achter haar de glazen wand met het gebed; samen vormen ze een schitterend tweeluik – teken van Gods werkelijke en werkende liefde!

Nu zitten we te wachten op onze jongste dochter. Er is net gebeld dat ze op de uitslaapkamer ligt. Een operatie van drie-en-half uur dus, veel langer dan gepland. Hoe zou het met haar zijn? Straks zullen we het zien; ik zal kijken met de tweeluik voor ogen.

Matteüs 6: 9
Bidt gij dan aldus: Onze Vader die in de hemelen zijt, uw naam worde geheiligd; uw Koninkrijk kome; uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde. Geef ons heden ons dagelijks brood; en vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren; en leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze. [Want Uwer is het Koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in der eeuwigheid. Amen*.]   

*uit nadere bestudering van de Bijbeltekst blijkt dat deze woorden in sommige handschriften – waaronder de Willibrordvertaling – ontbreken; niet zo vreemd dus in een RK-ziekenhuis.