(Algemeen)Grenzeloos Kunst Verkennen

onbegrensde kunst
tussen IJhorst en de Wijk
rust ik aan de Reest

2 – Bij de stillen

tot de verbeelding
spreekt men niet, laten we dus
samen stilzwijgen

3 – Hier

naar Hier roep je mij
los van mijn eigen kader
zie ik jouw wereld

6a – Cage

her-vormd verlangen
rustend aan de Reestoever
laaft zij haar vrijheid

10 – Als een vlinder

vlinder onderweg
tussen lijnen en losheid
zoekt hij zijn vrede

14 – Glaskunst

beste Annemiek
kijkend door jouw glas zie ik
de wereld kleuren

20 – Je eigen verhaal

buiten het daglicht
binnen lichten schalen hun
eigen verhaal toe

23 – Balanssculpturen

niets aanraken graag
voor je het weet is alles
uitgebalanceerd

25 – Molenschrift

volgeschreven molen
bezoekerswoorden rijgen
elkaar tot zinnen

zijn pad kust zacht
de horizon, de einder
waar voorbij vandaag
de morgen woont

lijnen en losheid
ombermen de weg
waar de vlinder
zijn voeding slurpt

tussen Piet en Vincent
vervolgt hij zijn weg
op een schijfje tijd
vlogen we even samen

n.a.v. Expositie © Krikor Momdjian
@ Grenzeloos Kunstverkennen
De Wijk – IJhorst, 17 mei, 2024
Sjaak Leene

‘we zien elkaar niet zo vaak,
wilt u een foto van ons maken?’
in de luwte van de massa
zie ik vijf mooie mensen en zoek
naar het geheim achter de
sterke verbondenheid die ik zie

sterke karakters, blije gezichten
verraden een gemeenschappelijke
afkomst, wie lijkt op wie
zij als een jonge engel onschuldig
vragend kijkt ze bij mij naar binnen
voorbij mijn ogen raakt ze mijn ziel

vandaag, de ochtendkrant, een zwart
kader omlijst een gebroken gezin
– verbondenheid van toen – losgebroken
een kleine zus die vragen achterlaat
groter dan of ik toen zag en nu weet
– de foto voorbij – dag dappere engel

Groningen, 5 januari 2024
Nederlands Dagblad, 4 april 2024

mijn hoofd herbergt een straffe wind
op mijn gedachtenpaden kom ik niet vooruit
het is alsof de felle wind me tegenhoudt
verder te denken dan dit moment

al keer ik mijn gedachten om terug te gaan
naar waar ik vandaan zou zijn gekomen
ook op die onbekende weg houdt ze me tegen
en rest mij slechts een surplace van rondjes draaien

nu mijn gedachten stokkend stilstaan zoek ik woorden
die ik wil vinden om me voort te stuwen
op de weg die me wegvoert van het hier en nu
en me bevrijdt van knellende gedachten

was het een buitenwind die mij de durf ontnam
of een latente binnenwind geboren in mij jeugd
die soms de kop op steekt en mij gevangenhoudt
mij binnenhoudt in een zelf gesloten wereld

het aarzelend begin van licht
heeft plaatsgemaakt voor middaglicht
de tegels om me heen zijn opgewarmd
ginds loopt een ouderpaar gearmd
en kinderen, die als zovelen
zich stierlijk lopen te vervelen
de zonnestralen zijn van slag
‘t is derde paaswinkeldag

tussen de tegels is mijn eigen stek
oeps – aan de overkant die oude gek
die gisteren mijn zusje plukte
haar zonder schroom de grond uitrukte
mij achterliet met veel verdriet
ik heb geluk, vandaag ziet hij me niet
mijn plek staat al sinds jaren vast
hoop dat zijn hond dit keer niet plast

jij zoete wind van recht en waarheid
doorstorm de akker van het zwijgen
voer weg het doodskleed van vergeten
toon ons wat zonder graf begraven leek

en als je uitgezuchte boosheid is gaan liggen
roep dan naar wie de akker wil betreden
het niemandsland van schuld en schaamte
van prikkeldraad en grenzeloos gedrag

en wacht
en wacht op haar

en neem van haar haar eigen schuld
haar stenen keien van gestolde schaamte
begraaf ze waar het eeuwig donker blijft
verlicht haar last, herlicht haar leven

doorploeg met haar het oude land
maak nieuwe voren en herstel de aarde
laat haar haar nieuwe dromen zaaien
zodat ze eind’lijk bloeien kan

ik ben een vrij gedicht
– eindelijk losgeraakt –
van opgelegde schema’s
van rijm en metra
de mij omsnoerden

bevrijd van priesters
en hun regelzucht
die overlegden over
mijn zielenheil zonder
het mij te vragen

die mij beperkten
om bevrijd te worden
van eigen ketenen
aangemeten door
zelfbedachte demonen

ik ben op pad gegaan
losgeslagen en op drift
geraakt door het verhaal
van hem die weet wat is
om alles te verliezen

en om terug te winnen
het prikkeldraad van regels
heb ik daarom losgeknipt
zodat mijn woorden vrij zijn
om hun eigen weg te vinden

kasteel, mijn kasteel, zorgvuldig opgebouwd en ingericht,
serre, uitkijktorens, een zolder met gesloten toegangsdeur,
waarvan de sleutel een verdieping lager ligt te wachten,
te wachten om gevonden te worden door wie wil zoeken,
tot ik, kasteelheer, de deur van mijn gedachten kan ontsluiten

vergeten sleutel, aan de ronde tafel van het samenzijn
door mijn geliefden in hun talige matrijzen gevormd en
aangereikt aan mij, maar die in de strijd verloren ging,
werkloos bleef de deur van mijn gedachten, totdat ik
vond, en zichtbaar werd wat ik – gedachtenjutter – had verzameld

nu hij geopend is zal ik mijn volle zolder binnentreden,
wikken en wegen de veelheid aan gedachten en kiezen,
verhalen en gedichten maken tot jonge frisse bloemen,
ze planten in mijn kasteeltuin, in haar middenhart en in
de perken die ik aangelegd heb voor mijn geliefden

met de kinderen van mijn kinderen zal ik de torens beklimmen,
hun laten zien dat mijn domein zich eindeloos uitstrekt
voorbij de horizon, een volle maan en verre sterrenhemel
daar in de oneindige ruimte, waar onze dromen groeien,
spelen als kinderen, kinderen van de eeuwige jeugd

en in mijn achtertuin, daar waar de zon niet schijnen kan,
zal ik wat ik niet kan of wil gebruiken ophopen op kille grond,
aan de kleine beestjes overlaten totdat ze volverzadigd zijn,
als dan de hoop zijn laatste damp heeft uitgeblazen, dan zal
de tuinman wat nog over is verstrooien in mijn bloementuin

2 juni 2022

in de lente
maakte ik vleugels
en wachtte op een
bries die nooit kwam
en bleef geaard
en zweeg

nadat de lente
was gestorven
heb ik mijn vleugels
hoopvol opgeborgen

in de zomer
strekte ik mijn vleugels
en wachtte op de
thermiek die nooit kwam
en bleef geaard
en zweeg

nadat de zomer
was gestorven
heb ik mijn vleugels
hoopvol opgeborgen

in de herfst
ontvouwde ik mijn vleugels
en schuilde voor de
storm die wel kwam
en bleef geaard
en zweeg

nadat de herfst
was gestorven
heb ik mijn vleugels
hoopvol opgeborgen

nu – in de winter
met opgeborgen vleugels
droom ik dat
ik zonder vleugels
vlieg op de woorden
die ik niet zeggen kon

onze gezichten samen
mijn huid tast de jouwe
mijn stoppels in jouw rimpels
naald in de groeven van
ons beider levenslied